Echt het omgekeerde van gisteren. Wat een saaie dag. Echt het gevoel dat ik heel de dag niets heb gedaan en gewoon heel de tijd op een stoel heb gezeten. Bah!
En dan duurt 8 uur laaaaang.....
's Morgens eerst de neuropatiënten op spoed gezien. 3 CVA's (beroertes) en 1 status epilepticus. Jammer genoeg sprak niemand van de patiënten Nederlands en was het niet echt goed te volgen.
Nadien op zaal getoerd, maar enkel de patiënten waarvan je weet waarvoor ze hier liggen kan je een beetje meevolgen. 80% is dus gewoon achter de arts aanlopen en hersenloos meevolgen. En vanaf toen begon de saaiheid. Enkel op neurologie zuid waren nieuwe patiënten die gestatust konden worden. Bij ons viel geen hol te beleven.
Ik heb me dan bezig gehouden met grootste kamer op de gang wat te leren kennen en te kijken wat ze mankeerden. Eigenlijk waren het vooral CVA's.... Ik wou graag alle patiënten van ons deel doornemen, maar vond dan plots verder in de gang nog 2- en 4-persoonskamers waar we nog nooit waren binnengeweest.... Welke kamer moest ik nu wel en niet kennen? Want om patiënten vanbuiten te leren en men tijd in te steken waar we nooit zouden langsgaan, daar had ik nu ook niet echt zin in.
Men motivatie was helemaal weg. Nog wat meer gezeten om dan te proberen die ene Nederlandssprekende patiënt van spoed te gaan statussen (want we moeten er verplicht 3/week). Ik wou eerst wachten tot die patiënten bij ons op de afdeling lagen, maar intussen was het al 12 uur en was nog niet echt sprake van de patiënten naar hun kamers te brengen... Dus dan maar op spoed gaan zien. Slecht plan, want hij sprak dan wel Nederlands, maar zo slecht gearticuleerd (of was het nu door de cva??) dat we er niets van verstonden. We gingen nog even bij het meisje met de epilepsie kijken, maar die was nog steeds niet helemaal op deze wereld. Ze gingen er net een EEG bij doen, dus die hebben we meegevolgd, maar was niet veel speciaal en het bleef ook maar duren. Maar ja we hadden dan ook tijd te veel, dus boeide niet zo veel...
Terug op de afdeling was er ineens een nieuwe patiënt die de Surinaamse stagiairs gingen statussen. Echt stom, want ik had nog geen status alleen gedaan en iedereen moest er plots 1 hebben tegen morgen (geen idee of wij dit nu ook moesten of niet...) Achja, dan maar weer mee gaan volgen, maar halverwege schakelden ze over naar Surinaams dus ook niet echt boeiend voor mij.
Ik kwam te weten dat ze een lumbaal punctie gingen doen en dat was wel boeiend om te zien, maar ik was al zo humeurig en wou graag naar huis dat ik nu pas goed besef hoe raar ze het daar doen.
Eerst prikken ze de naald om nadien de patiënt die zit met die naald in haar rug in zijlig leggen om dan de druk te bepalen en wat vocht af te nemen. Ik vond dit toch maar gevaarlijk en steriel was het allesbehalve!
Om kwart voor 2 besloot de zaalarts nog wat 'les' te geven over epilepsie en nog wat algemene tips voor tijdens het stagejaar mee te geven over zelfzorg. Het was niet interessant. Ik had hoofdpijn, was slechtgezind en wou naar huis.
Eerst gingen we nog naar de winkel om eten. Tijdens de fietstocht naar daar was ik al wat afgekoeld en na het winkelen was ik terug happy. Heel veel lekkers gekocht en het slaatje die avond was overheerlijk!!!
Sla, met zongedroogde tomaatjes, mozerella, tomaat, pesta, pesto en croutjes. Yummie in my tummy!!
Na de stage ook wat gechillt in de hangmat met de benen in de zon, kort gedut, gebeld met de mama en met den boyfriend, lekker gegeten en terug goedgezind ^^
Wel een beetje stress voor morgen, want ik heb geen status gemaakt...
Op zich ook niet echt een opdracht van onze school (want bij de lokale stagiairs zijn dat hun opdrachten die op punten staan en hebben wij eigenlijk de onze...)
Achja we zien morgen wel. Zorgen voor morgen! En zijn ze boos dan pik ik alle eerstvolgende nieuwe patiënten in en zal ik eens wat statussen inhalen, want moeilijk is da echt ni!
Groetjes!!
05/04/2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten